پندارها

پنداشتم که این دل ِ غم فرسود
 مردست و دیگرش تب و تابی نیست
 پنداشتم که پیک ِ جوانی را
 دیگر توان ِ شور و شتابی نیست
پنداشتم گذشته سرابی بود
 و آینده نیز شاخه ی بی بارست
وان عشقها که شهپر ِ جان می سوخت
خاکستری ز خرمن ِ پندارست
 پنداشتم جهان ِ سبک رفتار
 بازار ِ گرم هرزگی و خامیست
 وین روز و شب که زندگیش خوانند
 زنجیر ِ نامرادی و ناکامیست
پنداشتم که زیر و بم ِ امّید
دیریست تا به سینه ی من مردست
 وان دلفروز گلبن ِ شادی بخش
 پژمرده شاخسارش و افسردست
 پنداشتم دلی که به حسرت سوخت
 بر رنج ِ عشق ، ره نگشاید باز
وان آرزوی تشنه ی رامش سوز
 تابم به چیرگی نرباید باز
 دردا که هر چه بر دل ِ خونین رُست
شاخ ِ فریب و خوشه ِ رؤیا بود
 وان ساحل ِ مراد ، چو دیدم باز
گرداب ِ عشق و پهنه ی دریا یود
چشم ِ تو ای ستاره ی بخت آویز
 زد شعله بر سراسر ِ پندارم
 وز خواب ِ سردمهری و بیزاری
بیدار کرد و سوخت دگر بارم